Zurkelpatatjes

Ik kom er niet meer toe.

Uit schrik voor de leegte.
Dat overweldigend wit papier.
Het brede witte scherm.

Het absolute niets.

De gedachte aan aanslagen die maar niet lijken te komen op het klavier.
Die andere zijn er in overvloed. Jammergenoeg.
Jammer.
Genoeg.

Het blijkt echter niet zo te zijn.

Schrijven is beginnen. Starten. Commencer en français quoi.
Zitten en tokkelen.
De rest komt wel.

Zoals het leven.

Moeiteloos tikken de seconden weg.
Hier net nog.
En hop nog een paar.
Niet teveel knipperen denk je dan.

Zou dat de oplossing zijn?

Want dat leven raast voorbij.

Daarom vind ik het heerlijk om mezelf in nostalgie onder te dompelen.
Even wentelen in dat heerlijk warme dekentje.
Als daar weer zo’n moment is, ga ik langs bij mijn omaatje.
Dan maakt ze zurkelpatatjes met spiering, zoals zij dat alleen maar kan.

De geur gooit me instant 30 jaar terug in de tijd.
Opeens zie ik mezelf aan de keukentafel zitten boven een dampend bord.
Op die heerlijke oranje stoelen, zoals er nog altijd een paar in de berging staan.
Een klassiek wit bord op het drukke plastieken tafellaken.
Watertandend, klaar om aan te vallen.

Wanneer ik opkijk naar rechts zit die meneer er opnieuw.
Vol in zijn bord gedoken, lippen en vingers aflikkend, vragend: “Smaakt het jongen?”

Terwijl ik dit typ staat er een kom soep voor mijn neus. Ik probeer hem net zo heet te drinken zoals hij alleen kon. Ik probeer, maar lijk mijn tong te verbranden.

Ah denk ik, zo blijft hij nog net iets langer bij mij.

Wat mis ik die man. Als mens. Als metser.
Hij was het cement.

Schrijven helpt.

Nostalgie ook.

Bezoekjes en gesprekken met oma nog net iets meer.